Het onomkeerbare politieke besluit tot de monetaire unie in Europa

Dertig jaar geleden nam de Europese Raad in Maastricht het besluit om de Economische en Monetaire Unie in drie fasen te realiseren. Er was een jaar lang onder Luxemburgs, en vervolgens Nederlands voorzitterschap, onderhandeld over de benodigde Verdragswijzigingen. Nederland heeft daarin strenge criteria ingebracht voor mogelijke deelname aan de gemeenschappelijke munt, waaronder de maximale tekortnorm van 3% en de maximale staatsschuldnorm van 60% BBP. Volgens sommige economen konden die belachelijke criteria alleen bedacht zijn door een eerstejaars econoom. Maar tot de dag van vandaag geven ze aan dat de EMU een serieuze zaak is, waarvan de deelname ook plichten met zich meebrengt. Is de EMU-architectuur die in het Verdrag is neergelegd tegen de tand des tijds bestand? Het is af en toe best spannend geweest de afgelopen decennia. Het zou ook raar zijn om te denken dat je niets aan die architectuur zou mogen veranderen. Vandaag de dag leven er in de EU grote maatschappelijke uitdagingen waar ook budgettair-economische ruimte voor gezocht moet worden, in een heel andere monetaire context dan destijds. Misschien lever ik daar nog eens wat gedachten over. Nu vertel ik wat anekdotes over die laatste onderhandelingen in Maastricht op de Artikelenpagina.

Leave a Reply