Iedereen is tegen voedselverspilling. De VN heeft voedselverspilling als thema opgenomen in de Sustainable Development Goals. De EU heeft zich aan de doelstelling van de SDG’s gecommitteerd en wil aan de lidstaten reductiedoelen opleggen om de voedselverspilling tegen te gaan. Het IPCC beveelt de reductie van voedselverspilling aan als maatregel om de klimaatverandering te beperken. De Nederlandse overheid heeft een ambitie om de voedselverspilling thuis  te halveren te opzichte van het getal voor 2015. Toen was het ruim 43 kg per persoon per jaar. Dat getal was vorig jaar gedaald tot ruim 33 kg, maar de experts constateren dat de trend er inmiddels wel een beetje uit is. Het doel van 21,5 kg in 2030 lijkt daarmee vrij lastig te halen. Overigens is het niet alleen de consument die thuis voedsel verspilt. In de hele voedselketen wordt in Nederland meer dan 150 kg per persoon per jaar verspild.

Heeft de overheid beleidsinstrumenten om de beleidsambitie te bewerkstelligen? Zoals gebruikelijk in het domein van consumentengedrag is het instrumentarium volledig gericht op vrijwilligheid en vrijblijvendheid. En richting de supermarkten is dat al niet anders. Niet dat er helemaal niets gebeurt. De brood- en deegwarenketen is al beter ingericht zodat de broodproductie beter is afgestemd op de consumptie. De Universiteit van Wageningen (WUR) heeft recent een advies uitgebracht aan de minister van LNV om het beleid minder vrijblijvend te maken. Dat heeft tot nu toe nog niet iets opgeleverd.

Een van de al eerder gedane suggesties is om de supermarkten te bewegen tot acties die het voor de consument gemakkelijker maken om minder voedsel te verspillen. Bijvoorbeeld door kleinere verpakkingen aan te bieden. De  WUR suggereert ook om prijsprikkels te introduceren. En daar wil ik het even over hebben. Die kleinere verpakkingen die de supermarkten aanbieden hebben vaak een heel verkeerde prijsprikkel. Bijvoorbeeld een verpakking met halve inhoud heeft een prijs die 80% of meer is van de verpakking met volle inhoud. De consument die geen gekke Gerritje wil zijn neemt dan toch al gauw de grotere verpakking mee, vrees ik. Maar ik wil het vooral hebben over de 1 + 1 gratis acties die diverse supermarkten, zoals Albert Heijn, hanteren. Voor niet bederfelijke artikelen is dat fijn voor de consument. Als het meer is dan je direct nodig hebt komt het later nog wel eens van pas. Voor bederfelijk voedsel is het een uitnodiging aan de consument om teveel mee naar huis te nemen, en daarmee een grote kans dat een deel van de aanbieding zal gaan meetellen bij de kilo’s aan voedselverspilling. Hoe ingewikkeld is dit om te bedenken? Hoe ingewikkeld is het om hiermee te stoppen? Bij deze daarom een oproep om zo snel mogelijk te stoppen met 1 + 1 gratis acties voor alle bederfelijk voedsel. Sommige dingen zijn niet zo ingewikkeld, en helpen echt!

Op 18 september jl. mocht ik meedoen met een sessie in Pakhuis De Zwijger over Governance for Society en de relatie tussen wetenschap en beleid. Het ging vooral over de economische wetenschap. Een leuk debat. Ik mocht een column voorlezen, die is terug te vinden op de Artikelenpagina. Wat mij vooral trof die avond is de armoede aan denkkracht rondom de Nederlandse politiek. Afke Groen, directeur van het wetenschappelijk bureau van D66, deed ook mee aan het debat. Zij vertelde dat zij het grootste wetenschappelijk bureau van alle politieke partijen leidt, en dan gaat het om 6,5 arbeidsplaatsen. Versnippering van politieke partijen leidt tot steeds kleinere bureaus. Vergeleken met bijvoorbeeld Duitsland is dat echt bizar weinig. En als je dat combineert met de minimale ondersteuning van de Tweede Kamer levert dat wel een heel droef beeld op. Natuurlijk bevatten de Haagse departementen heel veel denkkracht. Ik ervaar echter dat die of onbenut blijft, of ingezet wordt voor de verkeerde dingen, namelijk vooral voor heel veel incidenteel gedoe. En de academici op de universiteiten richten zich vooral op het produceren van internationale publicaties en zijn door hun interne organisatie ook bijna gedwongen om zich afzijdig te houden van het debat over de actualiteit van het openbaar bestuur in Nederland. Jasper H. van Dijk van de jonge denktank Het Instituut voor Publieke Economie mocht gisteren vertellen dat een denktank wel de vrijheid heeft om denkkracht te leveren voor de politieke gedachtevorming, maar dat we helaas een nauwelijks ontwikkelde denktank-cultuur hebben in Nederland. Dat spoort heel erg met de ervaringen van de denktank waar ik zelf in zit, DenkWerk. Wij hebben begin september een rapport uitgebracht waarin we een lange- termijnagenda voor het Nederlandse beleid proberen te schetsen “Nederland in beweging” , waarin we ook het enorme tekort aan slagkracht van de overheid constateren. We doen ook voorstellen om die te vergroten, onder meer door de denkkracht in de ondersteuning van het politieke bedrijf aanzienlijk te vergroten. In de ingewikkelde transities waar Nederland voor staat, en in de razendsnelle internationale ontwikkelingen, is dit cruciaal. De Tweede Kamer kan dit zelf ter hand nemen. En dat moet!

Paul Frissen heeft recent een boek geschreven met als titel ‘De integrale staat’. Die titel is gekozen omdat hij in beleidstukken heel vaak de roep om integraal beleid tegen komt. Het pleidooi voor Integraal beleid suggereert volgens Frissen dan ook een integrale staat als uitgangspunt. Een heel boek lang betoogt Frissen dat die integrale staat niet bestaat. Hij probeert ook te illustreren dat beleidsmakers een veel te grote broek aantrekken en hopeloze ambities nastreven. De staat moet niet vooruit willen, de staat moet de pluriforme belangen in de samenleving beschermen.

Nu kan het woord integraal wellicht verkeerd gekozen zijn. Ik heb het zelf ongetwijfeld ook veel gebruikt. Maar de bedoeling van dat woord van vrijwel al zijn gebruikers is niet om de integrale staat tevoorschijn te toveren, maar om te beklemtonen dat je breder moet kijken dan een nauw afgezonderd beleidsterrein of beleidsdoel. Integraal probeert het kleine iets groter te maken, niet om het tot een totalitair geheel te smeden. Frissen maakt een karikatuur van de zoektocht naar een effectiever overheidsbeleid. Een even grote karikatuur maakt hij van het transitie-denken. Dat er mensen zijn die menen dat de overheid zich bezig moet houden met zaken als de energietransitie of de voedseltransitie is een grote fout. De overheid moet niet proberen richting te geven aan de samenleving, want dat kan toch niet en miskent de ‘fundamentele voorlopigheid van kennis’. Aldus Frissen. Het is dus een heel negatief boek. En dat is weinig behulpzaam voor al die mensen die met de beste intenties werken aan een iets beter openbaar bestuur, en aan het voorkomen van allerlei rampen door wel op tijd kennis in te zetten om de wereld vooruit te helpen. Jammer om het zo op te schrijven. Jammer om het te lezen.

Op de artikelenpagina geef ik een uitgebreidere reflectie.

Fout gedrag kun je achteraf corrigeren, maar je kunt ook een omgeving creëren die goed gedrag aanmoedigt. Zo kun je mensen die te hard rijden een flinke boete geven, maar je kunt ook werken aan een veilige verkeersomgeving. Je kunt mensen die frauderen hard aanpakken, maar je kunt ook de samenleving zo laten functioneren dat mensen daar graag hun steentje aan bijdragen. De kwaliteit van de samenleving creëert dus een voedingsbodem voor goed gedrag, maar gebrek aan kwaliteit creëert een voedingsbodem voor fraude. Belangrijk is het gedrag van de overheid. Een overheid die zelf de wet overtreedt, de wet- en regelgeving onbegrijpelijk maakt en de publieke diensten laat versloffen creëert de verkeerde voedingsbodem. De huidige situatie in Nederland laat helaas zo’n overheid zien.

Op de Artikelen pagina werk ik dit thema wat verder uit.

Falend beleid van de afgelopen decennia heeft Nederland gebracht waar we nu zijn. Nederland voldoet niet aan Europese richtlijnen voor natuurbehoud. De natuur kwijnt op veel plekken weg. Een te grote ammoniakuitstoot van de veeteeltsector is één van de grote boosdoeners. Die veeteeltsector is de afgelopen decennia steeds grootschaliger geworden, steeds intensiever, en grotendeels afhankelijk van de import van veevoer en de export van de eindproducten. Het is zeker geen circulaire landbouw, hoewel dat het politieke streven heet te zijn. Voor de boeren is het een weinig winstgevend bestaan, zonder (Europese) subsidies zouden ze het hoofd niet boven water kunnen houden, degene die nog veel verdienen zijn de veevoederindustrie en een aantal grote exporteurs. Nu het kabinet heeft aangekondigd dat de ammoniakuitstoot echt naar beneden gebracht moet worden is de sector heel boos. De boeren zitten hoog in de emotie, maar betrekkelijk laag in hun argumentatie. Dat ze boos zijn op decennialange beleidsonzekerheid is goed te begrijpen. Dat die boosheid stevig wordt uitgespeeld ook; het levert bijna altijd op dat beleid wordt uitgesteld of aanzienlijk versoepeld, zodat de sector verder kan intensiveren. Maar het kabinet staat sinds mei 2019 met de rug tegen de muur, toen de Raad van State uitsprak dat het stikstofbeleid van het kabinet niet deugde en dat daarom vergunningen niet op basis van dat beleid mochten worden uitgegeven. Sindsdien verliezen de decentrale overheden de ene rechtszaak na de andere en zit Nederland op slot. De bouw- en industriesector kunnen nauwelijks meer vooruit. Hun schade bedraagt inmiddels tientallen miljarden euro.
Uitkoop van piekbelasters rond Natura2000 gebieden, is de korte-termijn oplossing die Remkes bood na afloop van zijn recente pacificatietraject. Dat levert helaas op de korte-termijn een heel onzeker resultaat op. De laatste jaren is vrijwillige uitkoop weinig succesvol geweest. Verplichte uitkoop, of het intrekken van natuurvergunningen gaat vele jaren duren. Ook het kabinet zelf heeft geen korte-termijn resultaten in het vizier, en voor de langere termijn trouwens ook niet. Eerst mogen de provincies gaan nadenken, het liefst pas na de Provinciale Statenverkiezingen van maart komend jaar. Met als gevolg dat Nederland op slot blijft. Zowel maatschappelijk als economisch is dat onbegrijpelijk. Het politieke debat zou zich volledig moeten richten op een maatregelenpakket dat zekerheid biedt, op de korte- als middellange termijn, van reductie van de ammoniakuitstoot. Bij voorkeur op zo’n manier dat er voor de individuele boer ook nog iets zelf te kiezen valt. Bijvoorbeeld voor extensivering en biologische landbouw. Dat geeft duidelijkheid aan de agrarische sector, en lucht aan de rest van Nederland. Waarom is zo’n pakket er nog niet? Waarom gaat het politieke debat hier ook niet over?
Op de pagina Artikelen probeer ik een checklist te ontwerpen waarmee aan een effectief maatregelenpakket kan worden gewerkt. Zo rationeel mogelijk. Dat neemt de emoties bij de boeren natuurlijk niet weg. Maar van het bestuur mag worden verwacht dat emoties serieus genomen worden, maar niet leidend zijn, en dat sectorbelangen worden afgewogen, hoe pijnlijk ook, tegen alle andere belangen.